مشهد؛ اولِ عشق است آخرِ صفر
مثل میدان مغناطیسی است دهه آخر «صفر» که به «سفر»ها جهت می‌دهد. قبله نگاه قبیله را به مشهد می‌کشاند.
مثل مغناطیس است که همجنسها را جمع و وصل می‌کند به خود. مثل میدان مغناطیسی است دهه آخر «صفر» که به «سفر»ها جهت می‌دهد. قبله نگاه قبیله را به مشهد می‌کشاند. گریزازمرکز را به بازگشت به مرکز تبدیل می‌کند تا مشهدالرضا بشود کانون هم‌افزایی اهالی عشق، تا همه از رهاشدگی تغزل‌وار خویش، به مقام عظمای زیارت برسند. دهه آخر صفر در مشهد و برای مشهدی‌ها «اول عشق» است؛ حق همجواری با خورشید را با مهربانی در حق میهمانان آفتاب ادا می‌کنند.
من مشهدی‌ها را سعادت‌زیست‌ترین مردم این حوالی می‌دانم. زندگی در ساحت خورشیدی که هرگز غروب نمی‌کند، غربت را هم معنایی قریب می‌بخشد؛ نزدیک‌تر از هر نزدیکی. مشهدی‌ها می‌شوند خانه‌زاد امام رئوف (ع). پس باید از مهربانی سرشار باشند؛ چون تقرب به تجانس است. اگر این شکل نگیرد، آن تقرب معنایی جز غربت نخواهد داشت. ما هم نمی‌خواهیم غریب بمانیم. این نسبت با امامت، ما را از هدف دور می‌کند. هرکه گرفتار غربت شود، تنها در خویش خواهد شکست.
اگر هم بسوزد، ساختی درپی نخواهد داشت. ما، اما به‌دنبال ساختنیم؛ به‌دنبال اینکه راه به قربت بریم و این صراط مستقیم را برای همه «انعمت‌علیهم» باز کنیم تا «مغضوب‌علیهم» و «ضالین» نتوانند راه‌بندان ایجاد کنند در مسیری که با محوریت زیارت حجت خدا به حضرت خدا می‌رسد. دهه آخر صفر آن میدان گسترده مغناطیسی است که انسان را در سوگ عزای رسول رحمت (ص) و امام کرامت (ع) به آستان حضرت مهر، علی‌بن موسی‌الرضا، می‌رساند. در جذبه‌ای چنین است که جغرافیای خراسان و تاریخ معرفت، کلاس تربیت انسان می‌شود.
در این کلاس است که مشهدی‌ها باید حاضر باشند؛ هم حاضر در کلاس آموختن و هم حاضر در ساحت خدمت به دیگر آموزندگان که همان زائران دیگردیار هستند. همه ما باید حاضر باشیم. بار خدمت فقط بر دوش نهاد‌ها و سازمانهای مسئول نیست. آنان همه توان خود را هم که به میدان آورند، باز بار زیادی بر زمین خواهد ماند. این ما مردم هستیم که باهم می‌توانیم بار را بر دوش کشیم. هرکدام‌مان هر شغل و حرفه‌ای که داریم، بی‌حرف، به حدیث همدلی در خدمت اهتمام ورزیم.
جوری با زائران آقا رفتار کنیم که آفرین و بارک‌ا... امام در زندگی ما جاری شود. راننده ما می‌تواند آفرین امام را بشنود با حُسنِ خدمتی که در کار می‌کند. بازاری ما می‌تواند به بارک‌ا... امام، برکت را به زندگی خود برد وقتی انصاف را به اخلاق زینت می‌دهد و برای میهمان آقا خاطره‌ای خوش می‌سازد.
پاکبان ما می‌تواند لبخند ضامن آهو را ذخیره دو دنیای خویش کند وقتی به تن خیابان، جاروی پاکیزگی می‌کشد. همه ما هرجا که هستیم، می‌توانیم یک آلبوم از آفرین و بارک‌ا... و لبخند امام را برای خویش کامل کنیم وقتی به کمال مهر با مردم رفتار می‌کنیم. دهه آخر صفر، یک فرصت خاص است. می‌توانیم با درک آن در شمار خدام مخصوص امام قرار بگیریم. قدر بدانیم این فرصت سعید را!
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
