از امروز...

تمام شد؛ نخستین انتخابات در واپسین سال سده هم به پایان رسید.

وقتی این چند خط را می‌خوانید، بسیاری از آرای مردم شمارش شده است و چه بسا بازار گمانه زنی‌ها درباره نتیجه انتخابات ریاست جمهوری و شورا‌های شهر و روستا داغ داغ باشد.

از امروز، کرکره فراخوان‌ها و پویش‌های «رأی به این» و «رأی به آن» یا «رأی بدهید» و «رأی ندهید» به پایین کشیده می‌شود و بازار تحلیل‌ها و ارزیابی‌های دیگر رونق می‌گیرد.

از همین امروز صبح، پاکبان‌های نارنجی پوش شهر‌ها وظیفه پاک‌کردن و زدودن در و دیوار‌های شهر از پوستر‌ها و تبلیغات کاغذی را برعهده می‌گیرند که پیشاپیش به یک‌یک این عزیزان «خداقوت» و دست مریزاد می‌گوییم. از امروز، یک یک نامزد‌ها باید کوشش کنند حافظه بلندمدتشان را تقویت کنند تا مبادا برخی گفته‌ها و وعده‌های خود را به باد فراموشی بسپارند و از یاد ببرند.

این «مهم» بیشتر درباره «رأی‌آورده»‌ها صدق می‌کند، هرچند نامزد‌های «رأی نیاورده» نیز که هر یک در مسئولیت و منصب و مسندی در این جامعه هستند، به یادآوری سخنانشان با مردم که در شبه مناظره‌ها و تبلیغات انتخاباتی بر زبان آورده اند، نیاز جدی دارند.

از امروز، جوانان، زنان، همه اقوام و مذاهب، کارگران، بازنشسته‌ها و حاشیه نشین‌ها که نامزد‌ها بار‌ها و بار‌ها در تبلیغات انتخاباتی نامشان را بردند و برای گرفتن نظر مثبت و آرایشان تلاش کردند و به آن‌ها وعده‌ها دادند، چشم به راه می‌مانند تا ببینند رأی آورده‌ها در ریاست جمهوری و شورا‌ها چه می‌کنند و تا چه اندازه بر سر عهد و پیمان خود می‌مانند.

هرچند همین مردم بردبار در جای جای این سرزمین می‌دانند که اجرای قول و قرار‌ها به فرصت و زمان منطقی و معقول نیاز دارد؛ بنابراین همان قدر که گام‌های اولیه رأی آورده‌ها را زیر ذره بین می‌گیرند و با دقت رصد می‌کنند، به همان اندازه نیز از شتابزدگی پرهیز می‌کنند.
از امروز، شایسته است فتیله کری خوانی هم به پایین کشیده شود؛ چه اینکه اشتلم‌خوانی برای روز‌های تبلیغات انتخاباتی، امری معمول و چه بسا لازم است، اما از فردای انتخابات، دیگر نه تنها ضرورت خود را از دست می‌دهد، بلکه اگر ادامه یابد، کاهنده هم‌گرایی ملی و آرامش جامعه خواهد بود.

کوتاه سخن اینکه مبادا از امروز، رأی آورده‌ها و حامیانشان با نگاه بالابه‌پایین و تحقیرآمیز به رأی نیاورده‌ها و هوادارانشان بنگرند و گمان کنند حالا که به قدرت رسیده اند، باید به اصطلاح حال رقیب دیروز را بگیرند و زمین بازی جدیدی را به‌شکل «خودی/ غیرخودی» ترسیم کنند.

در این میان، کیست که نداند انتخابات دیروز، اگر پیروز و برنده‌ای داشته باشد، بی گمان «همه مردم ایران» هستند و اگر بازنده‌ای برایش تصور کنیم، آن‌هایی هستند که می‌خواستند میان صندوق‌های رأی با ایرانیان، جدایی بیندازند و جمهوریت را به‌رگبار ببندند.