ژان لوک گدار، مهم‌ترین کارگردان‌ موج نو فرانسه، درگذشت

روزنامه فرانسوی لیبراسیون به نقل از افراد نزدیک به ژان لوک گدار (Jean-Luc Godard) گزارش داده که این کارگردان فرانسوی، روز سه شنبه در سن ۹۱ سالگی درگذشته است.

خبرنگار کاظم کلانتری

شهرآرانیوز - ژان لوک گدار (Jean-Luc Godard) که یکی از تحسین‌شده‌ترین کارگردانان جهان و معروف به «پدرخوانده موج نو سینمای فرانسه» بود به خاطر آثار کلاسیکی چون «از نفس افتاده» و «تحقیر» در دهه ۱۹۶۰ مرز‌های سینمایی را جابجا کرد و الهام‌بخش کارگردانان بسیاری بود.

گدار که بیشتر به‌خاطر سبک فیلم‌سازی نمادین و به‌ظاهر بداهه‌اش و همچنین رادیکالیسم سرسخت شناخته می‌شود، با مجموعه‌ای از فیلم‌های سیاسی در دهه ۱۹۶۰ جایگاه خودش را تثبیت کرد.

ژان لوک گدار در سوم دسامبر سال ۱۹۳۰ در یک خانواده سوئیسی ثروتمند و فرهیخته در پاریس زاده شد و همانجا بزرگ شد. هرچند پدر و مادر او دلبستگی‌اش به سینما را نمی‌پسندیدند و بر این باور بودند که او همچون نوجوانی نازپرورده رفتار می‌کند، گدار پس از ملاقات با افرادی مانند آندره بازن، منتقد، و کارگردانانی از جمله فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت، شروع به نوشتن برای مجلات فیلم کرد که مهم‌ترین آن‌ها «کایه دو سینما» بود. گدار از همان ابتدا از فیلم‌سازی سنتی هالیوود حمایت می‌کرد. او همچنین برای همفری بوگارت احترام زیادی قائل بود و ارادتش به او را در اولین فیلم بلندش، «از نفس افتاده» (۱۹۶۰)، هم نشان داد.

ژان لوک گدار، مهم‌ترین کارگردان‌ موج نوی فرانسه، درگذشت

گدار در دهه ۱۹۶۰ با سرعتی زیاد به ساخت فیلم‌های مهم ادامه داد. فیلم بعدی او، «سرباز کوچک» به دلیل اینکه درباره جنگ فرانسه و الجزایر بود سه سال توقیف شد. این همان فیلمی است که گدار در آن با همسر آینده‌اش، آنا کارینا، ملاقات کرد و همچنین معروف‌ترین سخنش را درباره هنز هفتم بیان کرد: «سینما حقیقتی است در ۲۴ فریم در ثانیه». فیلم مهم بعدی او «زن زن است» (A Woman Is a Woman)، ادای احترامی بود به موزیکال‌های هالیوودی که بار دیگر با بازی کارینا و بلموندو ساخته شد و برنده جوایز جشنواره برلین شد.

او سال ۱۹۶۳ فیلم «تحقیر» (Le Mépris) را ساخت که نخستین فیلم پرخرج گدار بود و هنرپیشگانی چون بریژیت باردو، میشل پیکولی و جک پالانس در آن بازی می‌کردند. «تحقیر» از سبک ناآشنا و بحث‌برانگیز گدار کمتر مایه دارد. در ۱۹۶۵ گدار فیلم «آلفاویل» را ساخت که فیلمی اندیشمندانه در چارچوبی آینده‌نگر بود.

گدار سال ۱۹۶۷ از آنا کارینا جدا شد و با آن ویازمسکی ازدواج کرد. در طول دهه ۷۰، کم‌کم مواضع تند سیاسی و روشنفکری‌اش کمرنگ شد و در دهه ۱۹۸۰ هم ادامه یافت.

فیلم‌های سال‌های اخیر گدار همچون «خداحافظی با زبان» و «کتاب تصویر» کلاژهایی جسورانه بودند که به او پروا می‌دادند تا رویدادهای گذشته و آینده را ارزیابی تازه کند.

ژان لوک گدار یکی از مهم‌ترین کارگردان‌های موج نو فرانسه و شاید جنجالی‌‌ترین آن‌ها بود و برای همین مواضع جنجالی و سیاسی، بعضی‌ها از او متنفرند و بعضی‌ها او را تا حد پدرخوانده موج نو سینما می‌ستایند.