یادی از سرلشکر منصور ستاری، فرمانده نیروی هوایی ارتش هم زمان با سالروز شهادتش

آزاده چشمه سنگی | شهرآرانیوز؛ روزی که نشست کنار دایی اش و با گونه‌های سرخ و لحنی نجیبانه، دخترش را از او خواستگاری کرد، تازه درسش در دانشکده افسری تمام شده بود و با درجه ستوان دومی وارد نیروی هوایی ارتش شده بود. همان روز‌ها دایی اش از پیشانی بلند و نبوغ پنهانش خبر داشت و بی آنکه بخواهد سدی برابر دل و دلدار شود، یقین کرد این جوان پرانگیزه، روزی تبدیل به یک چهره برجسته خواهد شد.

خیال منصور که از بابت دختردایی اش راحت شد و دستشان به دست هم داده شد، رفت آمریکا برای دوره یک ساله کنترل رادار. سال ۵۱ برگشت ایران و در حالی که به عنوان افسر کنترل شکاری نیروی هوایی مشغول کار شده بود، در آزمون سراسری دانشگاه شرکت کرد و در رشته مهندسی برق قبول شد. با پیروزی انقلاب، دانشگاه را رها کرد و پیش گامی در نهضت انقلاب را بر ادامه تحصیل مقدم شمرد. با شروع جنگ، اما همه چیز تغییر کرد.

وقت آن رسیده بود که از ثمره سال‌ها تحصیل و آموزش برای دفاع از وطن استفاده کند پس خانه را به مقصد مناطق جنگی ترک کرد. در آغاز جنگ، با بروز خلاقیت‌ها و اقدامات کم نظیر خود، در سال ۶۲ معاون عملیات فرماندهی پدافند نیروی هوایی شد و در سال ۶۵  با حکم امام خمینی (ره) به سمت فرماندهی نیروی هوایی ارتش منصوب شد. منش مدیریتی منصور ستاری در میدان عمل مبتنی بر اعتماد به توانمندی‌های نیروی داخلی و خودکفایی در تولید بود.

همه می‌دانستند در شرایط بحرانی جنگ که بسیاری از کارخانجات آمریکایی ایران را تحریم کرده و تأمین قطعات برای تجهیزات نظامی با هزینه‌های سنگینی همراه است، شهید ستاری زیر بار مخارج هنگفت نخواهد رفت و ترجیح می‌دهد به جای آنکه از جیب مملکت هزینه کند، از تخصص، استعداد و تجهیزات داخلی بهره ببرد و با تحمل ضرر‌های کوتاه مدت، به دستاورد‌های پربازده در بلندمدت برسد. نمونه عملی این نگرش را در راه اندازی «پروژه اوج» اثبات کرد تا برای تقویت نیروی هوایی به تعمیر و نگهداری تأسیسات تمرکز کند. «هواپیمای جنگی آذرخش» را به مرحله پیش تولید رساند و از هواپیمای سبک چهارنفره «پرستو» بهره برداری کرد.

در بحبوحه جنگ نفت کش‌ها میان ایران و عراق، توانست ناوگان تجاری کشتی‌های نفت کش کشور را در خلیج فارس و دریای عمان تا هنگام خروج اسکورت کنداو که تاکید بسیاری بر خودکفایی داشت و همچنین علاقه‌مند به طراحی خودرو بود، خودرو یی به نام (شمس) را طراحی کرد که فرصتی برای تولید انبوه آن دست نداد، اما زمینه ساز باور تولید در میان مهندسان داخلی شد. به گفته یکی از همرزمان شهید ستاری، علاقه تیمسار به ساخت خودرو بسیار زیاد و او مستمر به فکر ساخت یک خودرو سواری در نیروی هوایی بود و می‌خواست به کارخانه‌های خودروسازی کشور، ثابت کند که می‌توان داخل کشور خودرو تولید و هر سال هم مدل آن را عوض کرد. تا از این طریق کشور از وابستگی به خودرو‌های خارجی بی‌نیاز شود.

رهبر معظم انقلاب از او به عنوان یک «نخبه نظامی» یاد می‌کنند، یادآور عکس العمل‌های سریع، شجاعانه و هوشمندانه او در موقعیت‌های حساس جنگی بوده است. از ایجاد سایت‌های کاذب برای فریب دشمن و جابه جایی شبانه پدافند‌های هوایی گرفته تا ساخت شاسی هواپیما به جای واردات قطعه و کاهش چشمگیر هزینه ها. شهید منصور ستاری، در مقام یک چهره ارشد نظامی به معمار سیستم پدافندی ایران شهرت داشت. او بیش از آنکه در زمینه خلبانی توانمندی هایش را اثبات کرده باشد، در عرصه تربیت نیروی انسانی کاردان خودکفا و ایجاد سیستم آموزشی و مهارتی برای نیروی جوان فعالیت کرد.

تأسیس دانشگاه خلبانی هوافضا با هشت گرایش تحصیلی و ایجاد دانشکده پرستاری و مرکز تحقیقات پزشکی نیروی هوایی هم در راستای چنین اهدافی بود. بامداد نیمه دی سال ۱۳۷۳ شهید منصور ستاری به همراه گروهی از همکاران خود از مراسم فارغ التحصیلی دانشکده افسری اصفهان به تهران برمی گشتند که هواپیمایشان دچار سانحه شد و هنگامی که روز بالا آمد، در حالی که بخش زیادی از هواپیمای جت استار در آتش سوخته بود، از تمام رسانه‌های داخلی خبر پرواز ابدی فرمانده نیروی هوایی ارتش ناباورانه اعلام شد تا شهادت، مزد سال‌ها خدمت عاشقانه تیمسار ستاری باشد.