نگاهی به فیلم «شادروان» | کمدی موقر

شهرآرانیوز | عنبرسوز - فیلم تحسین‌شده حسین نمازی، آن‌قدر که مورد تمجید قرار گرفته، مهم و غافل‌گیرکننده نیست. هرچند که از جنس کمدی‌های زرد و سخیف مرسوم هم نیست. «شادروان» در طنز حد نگه می‌دارد و از بی‌حرمتی به اصول اخلاقی می‌پرهیزد. تنها فیلم طنز جشنواره فجر ۱۴۰۰ روی لبه کمدی و تراژدی قدم برمی‌دارد و در سکانس آخر یک ایده تأمل‌برانگیز را در قابی زیبا به تصویر می‌کشد. «شادروان» در جنس کمدی سردرگم است و چند گونه مختلف طنز را با هم مخلوط می‌کند.

این فیلم حتی «خنده‌دار»، به معنای مرسوم کلمه، هم نیست و ممکن است مخاطبانی که به نیت سرگرمی به سینما رفته‌اند را ناامید کند. در این اثر، سینا مهراد بازی متفاوتی از خود به نمایش گذاشته و از پوسته تکراری خودش در سال‌های اخیر کاملا فاصله گرفته است که این موضوع برای کارنامه بازیگر نقش نادر یک اتفاق مثبت تلقی می‌شود. با این همه، «شادروان» نمی‌تواند به یک اتفاق مهم در جشنواره چهلم تبدیل شود.

کمدی موقعیتی که تراژدی است

مرتضی اخوان | شهرآرانیوز - «شادروان» کمدی موقعیت تلخی بود که هم طنز موقعیت داشت و هم تراژدی. فیلمی از یک کارگردان تازه‌کار که در تجربه دومش جسورانه طنز تلخ اجتماعی را دستمایه کارش قرار داده بود و توانسته بود متبحرانه هم در کارگردانی و هم در فیلم‌نامه اثری درخور را خلق کند. دومین ساخته سینمایی حسین نمازی اگرچه در هیچ بخشی از جشنواره فیلم فجر نامزد نشد (!)، اما مخاطبان را راضی از سالن سینما بیرون فرستاد. «شادروان» قصه خانواده‌ای است که در حاشیه شهر و در فقر زندگی می‌کنند و با فوت ناگهانی پدرشان درگیر اتفاقات و ماجرا‌هایی می‌شوند. قصه فیلم سرراست، صادقانه و ملموس است. بدون دیالوگ‌های قلنبه مرسوم سینمای ایران یا تصویرسازی‌های حیرت‌انگیز.

در «شادروان» بازی‌های بازیگران اندازه و درست است. از نقش اول فیلم با بازی سینا مهراد بگیرید تا نازنین بیاتی که به گمان نگارنده هر دو می‌توانستند نامزد نقش اول مرد و مکمل زن باشند. در این میان نباید از پیرنگ قوی کارگردانی و مدیریت موقعیت‌ها و صحنه گذشت. البته شاید نقطه ضعف اصلی فیلم سکانس پایانی است که انتظار می‌رفت کارگردان باهوش‌تر عمل کند.

دیالوگ‌های ساده و معمولی

عروجی | شهرآرانیوز - «شادروان» کمدی بدی نیست، اما بدنبودن برای یک کمدی یعنی تماشای بازی‌های تکراری و موقعیت‌های خنثی و دیالوگ‌های ساده و معمولی که بار‌ها امتحانش را پس داده است. موقعیت‌ها و شوخی‌هایی که رضا عطاران همه آن‌ها را به بهترین شکل ممکن اجرا کرده است. اما آن‌چیزی که بیشتر از همه مخاطب را در سالن می‌خنداند، نه موقعیت‌های طنز که شوخی‌های کلامی بود که البته نمی‌تواند نکته مثبت فیلمی کمدی باشد.

مهم‌تر اینکه، چنین آثاری نشان می‌دهد چقدر بازیگر کمدی در سینمای ایران نایاب شده است. «شادروان» البته سعی می‌کند به لودگی نیفتد، آویزان هر چیزی نشود و حتی حرمت زن مطلقه افغانستانی را هم نگه می‌دارد، برعکس آن دو برادری که بیشتر از ایرانی‌ها چهره خشنی نشان می‌دهند. از آن طرف، بازی سینا مهراد آن‌چنان نبود که استاد فراستی در بوق‌وکرنا کرده بود و اینجا به‌نظر می‌رسد بیشتر خواسته است با ما شوخی کند. البته «شادروان» به نکته مهم دیگری هم اشاره می‌کند؛ اینکه سه سال یارانه تلنبارشده هم کفاف خرج کفن‌ودفن آدم را نمی‌دهد.