حمید سلطان آبادیان
عکاس و پادکستر
آخرین مطالب حمید سلطان آبادیان
او حال خوبش را قاب گرفته بود
قفلِ قدیمی و زنگ‌زده حجره، آن‌قدر بسته مانده بود و باز نشده بود که حالا هم دل به کلید نمی‌داد. پیرمرد زیر لب لا اله الا الله گفت و دوباره کلید را توی قفل چرخاند.
گوشه صحن گوهرشاد گل‌باران بود
نگاه زن، جلوتر از خودش، به درون صحن می‌رود. بااینکه سال‌هاست به حرمِ امام رضا (ع) نیامده است، اما انگار تمام این مسیر، تمام این اسم‌ها و همه صدا‌هایی که به گوشش می‌رسد برایش آشناست.
اینجا هر گم‌شده‌ای پیداست
تا شب میلاد در مشهد مانده بود و از آن موقع به بعد، نذر کرده بود که اگر زنده ماند و شفا پیدا کرد، هر سال شب میلاد آقا، حرم باشد. دل توی دلش نبود.
ما و یه عالمه کبوتر
ما دلمان دریا می‌خواست. تا آن زمان به شمال نرفته بودیم. ذوق دیدن ساحل و دریا و جنگل را داشتیم، اما بابا فکر دیگری توی سرش بود. می‌گفت: باشه، باشه، میریم لب دریا، اما قبلش باید بریم یک جای خوب دیگه.
مرز میان خاک و افلاک
از میان انوار طلایی و شاخه‌های دوار و درهم‌پیچیده راه خود را باز کرده‌اند و به اینجا رسیده‌اند. از پشت گل‌های سبز و فیروزه‌ای و از میان کاشی‌های خفته و آرام‌گرفته بر دیوار، جان گرفته‌اند و پر کشیده‌اند.
عکسی که همیشه بوی تازگی دارد
از آن سفر بـه بـعد، پیرمرد، عـکـس هم‌سفری‌هایش را می‌گرفت و توی همین قاب می‌گذاشت. هرچند روز یک‌بار، با عزیز‌خانم، جلو همین قاب، می‌ایستادند و خودشان را توی حرم می‌دیدند.
خاک‌روبِ در میخانه کنم مژگان را
مراسم نظافت صحن آغاز می‌شود. زائران به دخترکی که لباس قرمزی بر تن دارد و در بین خادمان سیاه‌پوش حرم، با طمأنینه جاروی سبز را بر زمینِ صحن می‌کشد، نگاه می‌کنند و لبخند می‌زنند.
پا در رکاب برای مشهد
فرمان دوچرخه کمی کج شده و با طناب باریک سبز‌رنگی، محکم به بدنه بسته شده است. انگار که پسرک، خودش با دستان کوچکش راهی برای رام کردن این اسب قرمز و سرکش پیدا کرده و او را گوش به فرمان خودش کرده است.
دختری با کفش‌های صورتی
کلید داشت، اما دست به آن نزد. دکمه زنگ خانه‌اش را فشار داد تا صدایی را بشنود که آرامش جانش بود. می‌دانست دخترش، دردانه‌اش، عزیزش، همیشه همین موقع‌ها منتظر رسیدن اوست.
وقتی رفاقت، پیکان نارنجی را به فردوسی رساند
آلبوم عکس‌های قدیمی همچون صندوقچه کوچک گنجی است که درون خود روایت‌های تصویری بی‌شماری از آدم‌ها، مکان‌ها، اتفاقات و بودن‌ها و نبودن‌ها دارد.
نامه‌ای برای خدا
مصطفی به آرزوهایش فکر می‌کرد. به اینکه دلش می‌خواهد حال پدرش زودتر خوب شود و به سر کارش برگردد، به اینکه یک دوچرخه داشته باشد، به خوب شدن درس و مشق و نمره هایش فکر می‌کرد.
کاش قدر مشهدی بودن را بدانیم!
این عکس را در هیچ کدام از شهر‌های ایران نگرفته ام. اینجا روستای امهات است، نزدیک شهر سلطان پور در ایالت اوتارپرادش هند.
یک تکه از بوی بهشت
رایحه خوش عود و مشک و عنبر و اسپند، فضای صحن را پر کرده است. این بوی شامه نواز برای پسرک آشناست. چشمانش را می‌بندد و دوباره نفسی عمیق می‌کشد.
سفر به مشهد پرواز به آسمان بود
راحله، جوجه کبوترش را با این عشق بزرگ می‌کرد که روزی بیاوردش مشهد و توی حرم رهایش کند.
نوبت عاشقی
حاج احمد، نقاره زنِ حرمِ آقاست. هرروز همین ساعت، همین جا، از همین بالا سر تعظیم فرود می‌آورد و به مولایش سلام می‌کند.
زنگ اول: زیارت
هنوز به مدرسه نرسیده، صدای زنگ دوچرخه، خبر از رسیدن آقا معلم می‌داد. بچه‌ها از توی کلاس‌ها سرک می‌کشیدند و آقا معلمشان را تماشا می‌کردند.
به شیرینی مهربانی
آدم‌هایی می‌آمدند و آدم‌هایی می‌رفتند. صدای استکان‌های چای بود که به هم می‌خورد و صدای قهوه چی بود که با صدای بلند، شاگردش را صدا می‌کرد.
هیچ شعری زیباتر از زیارت نیست
آمده است اینجا تا شعری برای مولایش بسراید. صندلی را عقب می‌کشد و روی آن می‌نشیند. نگاهش را از بین جمعیت روانه می‌کند، همچون زائری که برای رسیدن به معشوق، عجله دارد.
عطر گلاب دست‌های مادربزرگ بود
خورشید که طلوع می‌کرد، نور لطیفِ صبحگاهی از همین پنجره، سرک می‌کشید و بهترین جا را انتخاب می‌کرد و می‌افتاد روی مهر و تسبیحی که مادربزرگ، از آخرین سفری که به کربلا داشت، آورده بود.
۱ بعدی
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.