اداره شهر از منظر دیگر

در یکی از بند‌های مهم چرخش‌های تحول آفرین سند چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت، بر موضوع «مدیریت هماهنگ و تقسیم کار بین نهادی به جای مدیریت جزیره‌ای و برنامه‌های بخشی» تاکید شده است.

امروز مدیریت شهری تکالیف چالشی و مهمی برای اداره شهر پیش روی خود دارد؛ ازطرفی قوانین ناکارآمدی که گاه سال‌ها از عمر تصویب آن‌ها گذشته است و نیاز به تازه گردانی دارد و در کش وقوس روند‌های اداری گرفتار شده است، ازطرفی نبود مدیریت یکپارچه شهری که تناسب دامنه اختیارات و وظایف را برای مسئولان اداره شهر کاملا به هم زده است و از طرف دیگر، مطالبات عمومی شهروندان، دولت و رسانه‌ها از مدیریت شهری که هر روز بیشتر و بیشتر هم می‌شود.

البته اینکه آرام آرام شهرداری‌ها پشتوانه‌ای مناسب برای دولت و مردم در شهر‌ها محسوب شده اند و به خصوص در بحران‌ها و بزنگاه‌ها بسیاری از مشکلات را حل می‌کنند، اتفاق خوبی است، اما قاعدتا پاسخ به آن، نیازمند تحقق پیش نیاز‌هایی است.

یکی از این پیش نیازها، مدیریت، هماهنگی و تقسیم کار مناسب بین نهادی است. نقطه ایده آل برای شهر، رسیدن به سیستم جامع و یکپارچه مدیریت شهری است که باتوجه به وضعیت فعلی نظام اداری کشور، تحقق آن بسیار زمان گیر و پرهزینه است، بنابراین اکنون که این مهم در مرحله اجرا با مشکلات فراوانی روبه روست، باید با ایجاد هماهنگی‌های مناسب، نشست و تعامل منظم و مستمر بین مسئولان، نگاه جزیره‌ای و برنامه‌های بخشی را کنار زد و به سمت وحدت در هدف و عمل برای پیشرفت شهر حرکت کرد.

شهر درحال توسعه و پیشرفت است و هر روز عرصه‌های جدیدی برای تلاش و فعالیت پیش روی شهرداری‌ها قرار می‌گیرد، پس نمی‌توان منتظر تشریفات اداری ماند. باید با رویکرد عالمانه و منطقی برای تعریف صحیح و مناسب مسائل شهری و به کارگیری راه حل‌های بهینه اقدام کرد و با هم اندیشی و مشارکت همه مسئولان در نهاد‌های مختلف، از محدودیت‌ها و بهانه‌ها گذر کرد و توفیقات سیستم را رقم زد.

اکنون در ساختار مدیریت شهری، تعامل و ارتباطات درون و میان نهادی، اهرمی برای بهینه سازی عملکرد سازمانی به حساب می‌آید و بسیاری از ناکارآمدی‌های مدیریت شهری که درحال حاضر وجود دارد، به ویژه در کشور‌های درحال توسعه، ناشی از تنوع و تکثر چالش‌های شهری و نبود امکانات و توانایی حداکثری مدیریت شهری برای حل مسائلی همچون فقر، بیکاری، ناهنجاری‌های اجتماعی، تراکم اخلاقی، حاشیه نشینی، ترافیک و... است.

شهر پیشرفت نمی‌کند مگر با مشارکت و وحدت در هدف و عمل میان مدیریت شهرداری، نهاد‌های شهری و شهروندان.