حضور در حرم به ما آرامش می‌دهد

ما در دنیا به تکیه‌گاه و پشتوانه نیاز داریم. برخی افراد، امور مادی را به‌عنوان تکیه‌گاه انتخاب می‌کنند، اما وقتی آن را به دست می‌آورند و به دستاورد‌های مادی می‌رسند، نه‌تن‌ها احساس شادی و نشاط ندارند، بلکه این تنعمات مادی حتی باعث غم و اندوهشان می‌شود یا برای مثال ازدواج می‌کنند، اما از غم‌ها خلاصی نمی‌یابند یا به مقام و قدرت می‌رسند، اما نه‌تن‌ها آرامش و بهجت برایشان به ارمغان نمی‌آورد، بلکه اندوه را هم نصیبشان می‌کند.

تنها چیزی که رافع هم و غم انسان است، ارتباط با خدا و در مرحله دوم، ارتباط با آنهایی است که قرآن حکیم واسطه بین خلق و خالق معرفی‌شان می‌کند؛ یعنی ائمه معصوم (ع)؛ چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید: «وابتغوا الیه الوسیله»؛ یعنی برای تقرب به خدا متوسل به وسیله شوید که حضرت معصومین (ع) ذیل این آیه فرموده‌اند: «این وسیله ما اهل‌بیت (ع) هستیم». در دعای توسل هم مکرر می‌گوییم «یا وجی‌ها عندا... اشفع لنا عند‌ا...».

زیارت یعنی در محضر امام بودن

باید توجه داشت ائمه (ع) در نزول رحمت به بندگان، واسطه هستند. اگر می‌خواهیم در مسیر قرب به خدا پیش برویم، باز هم ائمه (ع) واسطه هستند و رضای خدا وابسته به رضای آنهاست، لذا باید به‌طور مستمر خود را در محضر ائمه معصوم (ع) قرار دهیم که اسم این در محضر بودن، زیارت است.

زیارت یعنی حضور زائر در محضر زیارت‌شونده و این در حیات و بعد از حیات آن حضرات، صادق است و فرق نمی‌کند. در میان اهل‌بیت (ع)، زیارت امام‌حسین (ع) از همه ائمه (ع) بالاتر است و همه ائمه (ع) به آن توصیه کرده‌اند و بعد از آن، بالاترین زیارت متعلق به حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) است.

شروط زیارت بامعرفت

پیامبر از ایشان با عنوان بضعه یعنی پاره تن نام می‌برند و می‌فرمایند: «هیچ غم‌زده‎اى او را زیارت نمی‌‎کند، مگر آنکه خداى عزوجل غبار غم را از خاطرش برطرف می‌‎کند و هیچ گناهکارى [او را زیارت نمی‌کند]مگر آنکه خدا گناهانش را می‌‎آمرزد». البته زیارت باید با معرفت یعنی مشتمل بر چهار شرط باشد؛ نخست علم و اعتقاد به اینکه این آقا امام است و ما را می‌بیند و می‌شنود، دوم اطاعتش واجب است؛ یعنی امر و نهی‌اش امتثال و اجتناب دارد، سوم غریب و چهارم شهید است. با این چهار شرط زیارت با معرفت می‌شود.

در ادامه حتما بخوانید دیده فرو بر به گریبان خویش

وصف پدر از زبان پسر

امام رضا (ع)، پیامبر (ص) و امام‌جواد (ع) وعده داده‌اند هرکه علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) را زیارت کند، هم و غمش برطرف می‌شود. از حضرت رضا (ع) است که امام همچون دوستی است که هیچ‌گاه شما را تنها نمی‌گذارد، امام مثل مادرِ غمخوار برای طفل شیرخوار است و در همه ابتلائات، پناه شماست. 

در زیارت جوادیه که آقا جوادالائمه (ع) برای امام‌رضا (ع) انشا کرده‌اند، ایشان علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) را با سه ویژگی معرفی و بیان می‌کنند: سلام بر امام رئوف، رئوف یعنی فوق تصور مهربان بودن. سلام بر کسی که باعث شادی قلب است و سلام بر کسی که هم و غم از دل انسان بیرون و گره از کار او باز می‌کند. در زیارت ما مهمان هستیم و در فقه ماست که وقتی مهمان بر شما وارد شد، به استقبال او بروید و وقتی می‌خواهد برود، بدرقه‌اش کنید و هرچه نیاز دارد، دراختیار او قرار دهید. 

ائمه (ع) اینها را به ما یاد داده‌اند، لذا مگر می‌شود ما مهمان امام‌رضا (ع) بشویم و ایشان ما را دست خالی روانه کنند؟ اصلا می‌شود معرفت نداشته باشیم و به حرم امام‌رضا (ع) برویم؟ حضور در حرم موضوعیت دارد، حتی به قدر یک نگاه ما را مورد عنایت امام‌رضا (ع) قرار می‌دهد. امروز ما نیازمند آرامش هستیم و نگاه به حرم که روضه‌ای از روضه‌های بهشت است، ما را آرام می‌کند. با حضور در حرم در بهشت قرار می‌گیریم و آرامش ما تأمین می‌شود.