خواسته‌های محیرالعقول نوجوانان امروزی که والدینشان را خیلی سخت در بن بست قرار می‌دهند، دیگر در هر محیطی به گوش می‌خورد. روان‌شناسان توصیه می‌کنند رفتار با کودک و به ویژه نوجوان امروزی باید با صبر و حوصله بیشتری باشد.
به گزارش شهرآرانیوز؛ «نوجوانی را می‌شناسم که از خانواده اش درخواست کرده بود برای جشن تولدش زمینه همه کار‌ها از پوشش افراد حاضر تا تزیینات و شکل کیک همه ترسناک و با زمینه هالوین باشد. آن هم در خانواده‌ای سنتی که گمان نمی‌کنم پدرومادر اصلا سر از این کار‌ها دربیاورند یا مادری می‌گفت دختر شانزده ساله اش پایش را در یک کفش کرده است که باید برای من خانه مستقل اجاره کنید و با هزار بهانه و حرف واهی دنبال متقاعد ساختن که چه عرض کنم در حال مجبور کردن آن بندگان خدا ست.»
نمونه این خواسته‌های محیرالعقولِ نوجوانانِ امروزی که والدینشان را خیلی سخت در بن بست قرار می‌دهند دیگر در هر محیطی به گوش می‌خورد؛ در مهمانی ها، اتوبوس و قطار شهری، اتاق مدیر مدرسه، سالن انتظار مراکز مشاوره و .... برای همین است که روان شناسان این شکاف عمیقی که بین نسل پدرومادر‌ها با نسل امروز وجود دارد را ترسناک می‌دانند و توصیه می‌کنند رفتار با کودک و به ویژه نوجوانِ امروزی باید با صبر و حوصله بیشتری باشد. صد البته در کنار بردباری بیشتر باید به راهکار‌هایی توجه داشت که دینا جانعلی پور، روان شناس کودک و نوجوان بیشتر درباره آن به ما می‌گوید.
وقتی بر مدار نامتعارف‌ها هستیم
فرض کنید نوجوانی از پدرش درخواست موتورسیکلت می‌کند آن هم زمانی که هنوز نتوانسته گواهی‌نامه بگیرد و شرایط اقتصادی خانواده هم توان پاسخ گویی به نیاز او را ندارد. مشابه این درخواست‌ها زیادند، مانند بچه‌هایی که به خاطر حضور پررنگشان در فضای مجازی و نیاز به تهیه عکس‌های باکیفیت، درخواست می‌کنند گوشی‌های گران قیمت داشته باشند. در چنین موقعیت‌هایی که فرزندان خواسته‌های نامعقولی از والدین دارند توصیه می‌شود:
نخست
شنیدن فعال
- صحبت‌ها و خواسته‌های فرزندتان را در وهله نخست کامل بشنوید تا دستتان بیاید هدفش از آن خواسته چیست.
- درباره خواسته‌های فرزندتان، پرسش‌هایی از او داشته باشید؛ برای نمونه بپرسید موتور را برای چه کاری می‌خواهد.
دوم
همدلی
- با فرزندتان همدلی کنید؛ یعنی اگر پاسخ داد می‌خواهم به جای استفاده از اتوبوس با موتور رفت وآمد کنم به او بگویید شما هم سختی رفت وآمد با اتوبوس را درک می‌کنید.
- نشان دهید که دغدغه‌های فرزندتان را به رسمیت می‌شناسید و برای آنها ارزش قائلید.
سوم
تعیین حد و مرز‌ها
- پس از آن که فعالانه صحبت‌های فرزندتان را شنیدید، حالا باید حد و مرز‌های خانوادگی تان را برای او شرح دهید.
- با توضیح‌های روشن، کوتاه و قاطع برایش شرح دهید خواسته نامتعارف او با وضعیت خانوادگی شما سازگار نیست. خواه وضعیت فرهنگی و هنجار‌ها و ناهنجار‌ها باشد و خواه وضعیت اقتصادی و جایگاه اجتماعی.
تذکر
گاهی پیش می‌آید که والدین صبر کافی برای رویارویی با مشکلات فرزندانشان را ندارند و به اصطلاح زود از کوره در می‌روند. در چنین شرایطی به آنها توصیه می‌شود هرگز در برابر فرزندشان واکنش‌های تند و عصبی و پرخاشگرایانه نداشته باشند. از طرفی ممکن است نوجوانان هم بخواهند با بزرگ تر‌ها لجبازی و ثابت کنند قدرت دست آن هاست. در این شرایط هم باید والدین روی رفتارشان تسلط داشته باشند و با تمرین و استمرار، فضایی را فراهم کنند تا فرزندانشان سمت آنها بیایند و صحبت کنند.
روی خطِ محدودیت‌های واقع بینانه
روان شناسان از دو سه سالگی تا ۱۰ سالگی را دوره کودکی و از ۱۱ تا ۲۳ سالگی را دوره نوجوانی می‌دانند. به باور آنها سهل گیری و سخت گیری در کودکی و نوجوانی با هم تفاوت دارد. برای کودکان باید کمی سخت گیر و برای نوجوانان که در بحران بلوغ قرار دارند باید کمی سهل گیر بود. سخت گیری برای کودکان به این معنی که نه بی قانونی باشد و نه قانون گذاری زیاد. پیشنهاد می‌شود شما پدرومادر‌ها در تصمیم گیری هایتان و زمانی که می‌خواهید به خواسته‌های فرزندتان تَن بدهید محدودیت‌های واقع بینانه را اجرا کنید. هدف از این کار این است که فرزند شما هرچند کم طعم ناکامی را بچشد.
فرمول محدودیت‌های واقع بینانه
فرض کنید فرزندتان پنج خواسته از شما دارد. سه نیاز و خواسته او را با توجه به وضعیت فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خانواده فوری برآورده کنید و یک نیاز را به تعویق بیندازید. برای نمونه او از شما می‌خواهد به بازار بروید و نوشت افزار فانتزی تهیه کنید یا به زمین چمن بروید و با هم فوتبال بازی کنید. این کار که خواسته چهارم است را با کمی تعویق برآورده کنید؛ به او بگویید برای این کار یک روز یا یک هفته منتظر بماند و در نهایت به خواسته پنجم او «نه» قاطع بگویید. به این ترتیب شما سیستم ایمنی روانِ فرزندتان را واکسینه می‌کنید، زیرا تا اندازه‌ای طعم ناکامی و شکست را به او چشانده اید.
تذکر نخست
توصیه جدی به خانواده‌ها در برابر نوجوانانشان سهل گیری است. به باور روان شناسان، نوجوانی دوره تولد دوباره و بسیار بحرانی است. فرض کنید مقصد ما چالوس است و راه دیگری جز عبور از جاده خطرناک چالوس نداریم. در این شرایط تنها کاری که از دستمان برمی آید توجه به راه، آینه‌ها و تابلو‌های راهنمایی و رانندگی است. دوره نوجوانی هم به همین شکل است. خانواده‌ها باید بکوشند با آگاهی دادن، صحبت کردن، رفتار همدلانه و نه دیکتاتورمآبانه از این دوره عبور کنند. رمز رسیدن به همه این‌ها ساختن یک رابطه عاطفی درست با فرزندتان است.
تذکر دوم
والدینی که برای کودکان سیستم سهل گیری را اتخاذ می‌کنند و همه خواسته‌های معقول و نامعقول آنها را برآورده می‌سازند، در واقع طرحواره استحقاق و بزرگ منشی را در آنها ایجاد می‌کنند و آینده اجتماعی شان را به خطر می‌اندازند.
چگونه رابطه عاطفی درست برقرار کنیم؟
برای ساختن رابطه عاطفی درست شما در جایگاه والد باید دور بعضی کار‌ها را خط بکشید و برخی کار‌ها را حتی اگر تا امروز انجام نمی‌دادید، شروع کنید.
- روزانه حدود یک ربع تا بیست دقیقه فقط با فرزندتان خوش بگذرانید؛ یعنی به کار‌هایی بپردازید که دلخواه اوست. آشپزی، نقاشی، گپ زدن، بازی یا هر فعالیت دیگر.
- این وقت را مستمر برای فرزندتان خرج کنید و اگر دو نوجوان دارید برای هر کدام جداگانه وقت بگذارید.
- در این زمان از سرزنش، نصحیت و امرو نهی، قضاوت، آموزش و هر چالش و اصطکاکی که او پذیرای آن نیست بپرهیزید.
- سعی کنید به فرزندتان نزدیک شوید و احساساتش را بپذیرید و به اصطلاح رابطه والد، فرزندی تان را تقویت کنید.
- رفتن به مرکز خرید یا شهربازی یا دیگر خواسته‌های بحق فرزندتان را نباید جزو این وقت حساب کنید. این کار‌ها تعامل مثبت نمی‌آورد.
- بهتر است احساسات مثبتی را با فرزندانتان رقم بزنید.
- هر والد جداگانه برای فرزند وقت بگذارد و از دریچه خلاقیت و نگاه خودش با نوجوان ارتباط بگیرد.
چند توصیه جدی
از ۱۱ سالگی به بعد شروع دوره نوجوانی و همچنین آغاز بلوغ است. در این دوره ضروری است والدین سبک فرزندپروری شان را به سمت آگاهی دادن، سهل گیری و در عین حال اقتدار و قاطعیت (نه دیکتاتوری) ببرند.
دورهم نشستن و جلسه گذاشتن درباره مسائل اعضای خانواده را در خانواده باید رایج کرد. این کار را بهتر است ابتدا پدرومادر‌ها انجام دهند تا فرزندان هم تشویق شوند.
گاهی خانواده‌ها برای جبران نقص و شرم خود اقدام به تأمین همه خواسته‌های فرزندانشان می‌کنند که تأیید نمی‌شود. هر خانواده‌ای در یک طبقه اقتصادی و اجتماعی قرار دارد و بچه‌ها هم باید بپذیرند متعلق به همان خانواده هستند.
تأمین خواسته‌های نامعقول فرزندان به گونه‌ای که مدل گوشی آن ها، سطح لباس پوشیدنشان یا وسیله حمل و نقلشان بخواهد از پدرومادر بالاتر باشد جز در شرایط ضروری هرگز تأیید نمی‌شود.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
