از آن بازیگر بانو تا این چهره هزاررنگ!
غلامرضا بنی اسدی - روزنامه نگار
خدا بیامرزد لسان‌الغیب، حافظ را. انگار از اعماق قرون، از آن دوردست‌ها این روز‌ها را می‌دید که هشدارمان می‌داد به اینکه مراقب باشیم و فریب نام‌ها و آوازه‌ها را نخوریم و کارتن‌ها را آدم ندانیم و پشت‌سرشان صف نکشیم که واقعیت با نمایش از زمین تا آسمان متفاوت است. او کوته‌بینی بسیارمان را در گرفتارشدن به نام‌ها و آوازه افراد خام و پرخطر دیده است انگار که می‌گوید: «نه هر که چهره برافروخت دلبری داند/ نه هر که آینه سازد سکندری داند/ نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست/ کلاه‌داری و آیین سروری داند»
نمی‌دانند هم. واقعیت همین است، وگرنه آن «بازیگر بانو» چنان هم‌پای کودک درونش، حرمت مرد پاکبان را زخم نمی‌زد که صدای آه از نهاد جان انسان‌ها برخیزد و این «خواننده‌رنگی» که سیمایش هم زیر انبوه تتو گم شده است چه رسد به سیرتش، به خود اجازه نمی‌داد که هر روز سیاهه سیاه‌کاری‌هایش را چنان طولانی‌تر کند که اینستاگرام هم بوی گند آن را نتواند تاب آورد و با بستن آن، خود را از شر آلودگی آن خلاص کند. راست گفت خواجه‌شیراز که از همان دل اعصار، پیچش مو را می‌دید و ما دسته ریسمان‌شده مو را هم ندیدیم خیلی‌هامان. ندیدیم و دید و هشدارمان داد که «هزار نکته باریک‌تر ز مو اینجاست/ نه هرکه سر بتراشد قلندری داند!»
نمی‌دانند رسم قلندری را، وگرنه صاحب آن چهره تتوشده در یک لایو بیش از ۶۰۰ هزار نفر را پای صدایش نمی‌نشاند و بعد چند روزی هوس دخترکان نوجوان سرزمینمان را نمی‌کرد. نمی‌خواهم قلم را به «هواخواسته‌های» اویی که چهره‌اش را نمی‌توان دید بیالایم. حیف است حروف خجالت به‌شانه‌کشیدن بار گفته‌های او را به‌دوش کشند، اما می‌خواهم به آنانی که سبک‌مغزان سبک‌وزن را سنگین می‌پندارند و برایشان در بالا‌ها جا باز می‌کنند، بگویم که لطفا برای فردا‌ها حواستان باشد و حواس همه‌مان باشد که بلیتی به‌بازار نیاوریم که امضای افرادی چنان پای آن باشد. بدانیم که افرادی چنین کوچک اگر آبروی بزرگان را نبرند، که بردند پیش از این و می‌برند باز هم اگر میدان ببینند، به آستانشان چیزی نخواهند آورد و چیزی نخواهند افزود. اینان خیلی بیشتر از آن گرفتار باطل‌رفتاری‌اند که کسی حتی در مجادلات سیاسی بخواهد به آنان رشک برد و «معیار شناخت حق از باطل» بخواندشان، چنان‌که جوانی با زبان پرشور و سری سودایی آن چهره پررنگ را به این نسبت بزرگ و حیاتی عنوان داد؛ عنوانی که ترازش عمار بود؛ عمار که با شهادتش صفین را قبل از بازی حکمیت به‌نفع حقیقت داوری کرد. بگذریم، این هم ستمی است که به عمار روا داشتند در یک بازی سیاسی، اما از امروز قرار بگذاریم که نگذاریم افرادی چنین بی‌مایه سر به‌آسمان بسایند و از غفلت اهل نظر و سادگی نسل نو نردبانی بسازند و خود را به‌رخ مردم کشند و بعد این بشود که اینستاگرام هم شرم داشته باشد از نگه‌داشت صفحه‌ای که به‌رغم پرفالووری، پر است از نابایستگی‌هایی که انسان از آن تنفر دارد.
سخن به‌درازا نکشد، اما حواسمان به میراث‌داران بزرگی، چون حافظ باشد به‌واقع نیز، «ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه/ که لطف طبع و سخن‌گفتن دری داند!»
نمی‌دانند هم. واقعیت همین است، وگرنه آن «بازیگر بانو» چنان هم‌پای کودک درونش، حرمت مرد پاکبان را زخم نمی‌زد که صدای آه از نهاد جان انسان‌ها برخیزد و این «خواننده‌رنگی» که سیمایش هم زیر انبوه تتو گم شده است چه رسد به سیرتش، به خود اجازه نمی‌داد که هر روز سیاهه سیاه‌کاری‌هایش را چنان طولانی‌تر کند که اینستاگرام هم بوی گند آن را نتواند تاب آورد و با بستن آن، خود را از شر آلودگی آن خلاص کند. راست گفت خواجه‌شیراز که از همان دل اعصار، پیچش مو را می‌دید و ما دسته ریسمان‌شده مو را هم ندیدیم خیلی‌هامان. ندیدیم و دید و هشدارمان داد که «هزار نکته باریک‌تر ز مو اینجاست/ نه هرکه سر بتراشد قلندری داند!»
نمی‌دانند رسم قلندری را، وگرنه صاحب آن چهره تتوشده در یک لایو بیش از ۶۰۰ هزار نفر را پای صدایش نمی‌نشاند و بعد چند روزی هوس دخترکان نوجوان سرزمینمان را نمی‌کرد. نمی‌خواهم قلم را به «هواخواسته‌های» اویی که چهره‌اش را نمی‌توان دید بیالایم. حیف است حروف خجالت به‌شانه‌کشیدن بار گفته‌های او را به‌دوش کشند، اما می‌خواهم به آنانی که سبک‌مغزان سبک‌وزن را سنگین می‌پندارند و برایشان در بالا‌ها جا باز می‌کنند، بگویم که لطفا برای فردا‌ها حواستان باشد و حواس همه‌مان باشد که بلیتی به‌بازار نیاوریم که امضای افرادی چنان پای آن باشد. بدانیم که افرادی چنین کوچک اگر آبروی بزرگان را نبرند، که بردند پیش از این و می‌برند باز هم اگر میدان ببینند، به آستانشان چیزی نخواهند آورد و چیزی نخواهند افزود. اینان خیلی بیشتر از آن گرفتار باطل‌رفتاری‌اند که کسی حتی در مجادلات سیاسی بخواهد به آنان رشک برد و «معیار شناخت حق از باطل» بخواندشان، چنان‌که جوانی با زبان پرشور و سری سودایی آن چهره پررنگ را به این نسبت بزرگ و حیاتی عنوان داد؛ عنوانی که ترازش عمار بود؛ عمار که با شهادتش صفین را قبل از بازی حکمیت به‌نفع حقیقت داوری کرد. بگذریم، این هم ستمی است که به عمار روا داشتند در یک بازی سیاسی، اما از امروز قرار بگذاریم که نگذاریم افرادی چنین بی‌مایه سر به‌آسمان بسایند و از غفلت اهل نظر و سادگی نسل نو نردبانی بسازند و خود را به‌رخ مردم کشند و بعد این بشود که اینستاگرام هم شرم داشته باشد از نگه‌داشت صفحه‌ای که به‌رغم پرفالووری، پر است از نابایستگی‌هایی که انسان از آن تنفر دارد.
سخن به‌درازا نکشد، اما حواسمان به میراث‌داران بزرگی، چون حافظ باشد به‌واقع نیز، «ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه/ که لطف طبع و سخن‌گفتن دری داند!»
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۰
جواد انصاری
۱۷:۰۱ - ۱۳۹۹/۰۲/۰۷
پاسخ
سلام جناب بنی اسد عزیز
قلم وزین و دردمندتان فقط دلم را بدرد نیاورد
بلکه تلنگری زد بر تلنگراهای پیشین ذهنم تا بیشتر یاد بگیرم
جهاد اکبر چرا جهاد اکبر نامیده شد و خون وشمشیر چقدر در برابرآن کوچکی می کنند
یادم می آید در برهه ای که این جرثومه رنگین‌وقاحت خواست پا در کفش سیاست بکند شاید، مفری برای خلاصی بیابد
به عزیز ی روحانی که بسیار دوستش دارم چرا که حافظ قرآن است و در گمنامی، بار محجوریت قران در محوریت دادن آن در زندگی امروز که بشدت بدان نیازمندیم را در بین‌هم لباسانش بر دوش می کشد گفتم :
ای کاش عزیزانی که سیاست را فرصتی برای خدمت دیده اند
دور این استدلال خانمان‌سوز را که هدف وسیله را توجیه می کند برای همیشه خط بکشند
چرا که اگر این برای سیاسیون به معنای مطلق بد اخلاقی می آورد
برای سیاسیون دیندار مهلکه بدنبال خواهد داشت
آن دوست هر چند آن روز سرش با بازی انتخابات داغ بود و به احترام جوابم را نداد ولی چون انس با قرآن از زبان بر قلبش نیز جاری شده بود
روزی با عصبانیت و ناراحتی از بازیچه قرار گرفتن، درد دلها داشت
بگذریم .....
چون با هوشمندی پای حافظ را به این میدان کشاندید و درد و درمان را چون لسان الغیب بهم آمیختید ، حافظی که کارشناس گناه شناسیست
من هم پایان سیاه مشقم را به بیتی از حافظ زینت می دهم شاید نوش دارویی باشد نه پس از مرگ سهراب
انشالله
عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است
کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
قلم وزین و دردمندتان فقط دلم را بدرد نیاورد
بلکه تلنگری زد بر تلنگراهای پیشین ذهنم تا بیشتر یاد بگیرم
جهاد اکبر چرا جهاد اکبر نامیده شد و خون وشمشیر چقدر در برابرآن کوچکی می کنند
یادم می آید در برهه ای که این جرثومه رنگین‌وقاحت خواست پا در کفش سیاست بکند شاید، مفری برای خلاصی بیابد
به عزیز ی روحانی که بسیار دوستش دارم چرا که حافظ قرآن است و در گمنامی، بار محجوریت قران در محوریت دادن آن در زندگی امروز که بشدت بدان نیازمندیم را در بین‌هم لباسانش بر دوش می کشد گفتم :
ای کاش عزیزانی که سیاست را فرصتی برای خدمت دیده اند
دور این استدلال خانمان‌سوز را که هدف وسیله را توجیه می کند برای همیشه خط بکشند
چرا که اگر این برای سیاسیون به معنای مطلق بد اخلاقی می آورد
برای سیاسیون دیندار مهلکه بدنبال خواهد داشت
آن دوست هر چند آن روز سرش با بازی انتخابات داغ بود و به احترام جوابم را نداد ولی چون انس با قرآن از زبان بر قلبش نیز جاری شده بود
روزی با عصبانیت و ناراحتی از بازیچه قرار گرفتن، درد دلها داشت
بگذریم .....
چون با هوشمندی پای حافظ را به این میدان کشاندید و درد و درمان را چون لسان الغیب بهم آمیختید ، حافظی که کارشناس گناه شناسیست
من هم پایان سیاه مشقم را به بیتی از حافظ زینت می دهم شاید نوش دارویی باشد نه پس از مرگ سهراب
انشالله
عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است
کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
