خورشید، پشت این پنجره است

در دل این شهر، جایی هست که دست‌ها هم زمزمه می‌کنند. اینجا به واژه‌ها نیازی نیست. چشم‌ها بسته‌اند و خیس، لب‌ها خموش‌اند و برهم فشرده. راز‌ها در سکوت، از میان پنجره عبور می‌کنند، مثل نسیمی که آهسته می‌گذرد از میان شاخ و برگ درختان بید.

پنجره، محکم است، پنجره، رازدار است. حرف‌های نگفته را، صبورانه از دست‌های بیشماری شنیده است. قرار را، دردل بی‌قرارانِ فراوانی نشانده است. ایستاده است تا ایستادن در محضر نور را بیاموزاند. پنجره، صبر است. صبر برای گشایش.

قرار نیست که تمام پنجره‌ها به سمت آسمان باز شوند، در این شهر، پنجره‌ای هست که به سمت قطعه‌ای از بهشت باز می‌شود.

اینجا خورشید از آسمان طلوع نمی‌کند. خورشید، پشت این پنجره است. آن‌کسی که نور را می‌خواهد، طلوع را همیشه، حتی در ظلمانی‌ترینِ شب‌ها، در پشت این پنجره نظاره می‌کند. طلوع، رحمت است. نور، برکت است. خورشید، جاودانه است.

پشت این پنجره، تاریکی معنایی ندارد. این طلوع، هیچ‌گاه غروب نخواهد کرد. اینجا قلمرو نور است. جایی که هیچ‌کسی در آن گم نمی‌شود. هفت آسمان هم، سال‌هاست در جست‌وجوی نور، پشت این پنجره‌اند. صبورانه ایستاده‌اند و دست‌هایشان را به تمنا دراز کرده‌اند. انگار آنها هم می‌دانند که آسمانِ هشتم، تمامش خورشید است، نورِ جاوید است.

در ادامه حتما بخوانید دلم کبوتر حرم است

چشم‌ها اینجا به سرای دیگری باز می‌شوند. دیدن لازم نیست، با چشم‌های بسته، نگاه پشت این پنجره آغاز می‌شود. نگاهی که آدم هست و نیست خودش را با آن فراموش می‌کند. حاجت، با همین نگاه، روا می‌شود. جست‌وجوگر، گم‌گشته‌اش را همین‌جا پیدا می‌کند. هوایِ دل با نسیمی که از این پنجره می‌وزد تازه می‌شود، آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، اما پشت این پنجره دل‌ها جا می‌مانند. درست همان‌گونه که شاعری روبه‌روی این پنجره ایستاد و زیر لب این‌گونه زمزمه کرد:

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت/ نقاره می‌زنند ... مریضی شفا گرفت/ دیدی که سنگ در دل آیینه آب شد/ دیدی که آب حاجت آیینه را گرفت/ خورشید آمد و به ضریح تو سجده کرد/ اینجا برای صبحِ خودش روشنا گرفت/ پیغمبری رسید و در این صحن پر ز نور/ در هر رواق خلوت غار حرا گرفت/ از آن طرف فرشته‌ای از آسمان رسید/ پروانه‌وار گشت و سلام مرا گرفت/ زیر پرش نهاد و به سمت خدا پرید/ تقدیم حق نمود و سپس ارتقا گرفت/ چشمی کنار این همه باور نشست و بعد/ عکسی به یادگار از این صحنه‌ها گرفت/ دارم قدم قدم به تو نزدیک می‌شوم/ شعرم تمام فاصله‌ها را فرا گرفت/ دارم به سمت پنجره فولاد می‌روم/ آنجا که دل شکست و مریضی شفا گرفت.

عکس: فرشید احمدپور